Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι συνώνυμο του ελληνικού αθλητισμού, με την Άρση Βαρών να έχει τη δική της παράδοση. Οι ελληνικές συμμετοχές ήταν παραδοσιακές δυνάμεις στο χώρο και πολλές φορές η Άρση Βαρών ήταν το άθλημα που έφερνε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τις μεγαλύτερες επιτυχίες.

1896

Το 1896 συμπεριλήφθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας χωρίς κατηγορίες βάρους αθλητών και φυσικά οι κανονισμοί ήταν διαφοροποιημένοι συγκριτικά με το σήμερα. Δηλαδή, οι συμμετέχοντες θα έπρεπε να σηκώσουν τη μπάρα με το ένα χέρι (δεξί ή αριστερό) ή με τα δύο χέρια. Πρώτη ελληνική συμμετοχή ήταν οι Αλέξανδρος Νικολόπουλος και Σωτήρης Βερσής, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να ανέβουν στα σκαλιά του βάθρου, καθώς δεν ήταν εξοικειωμένοι με την συγκεκριμένη τεχνική.

1972

Το 1972 διεξάχθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Μόναχο. Ο Ιακώβου ήταν πέκπτος στο σύνολο και ταυτόχρονα δεύτερος στο ντεβελοπέ. Ο Ηλιάδης βγήκε 11^ος, ο Σπύρου 12^ος και ο Στεφανουδάκης 18^ος. Όσον αφορά τους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες, ο Ιακώβου βγήκε 6^ος. Αμέσως μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Άρσης Βαρών, αποφάσισε την κατάργηση της κίνησης ντεβελοπέ και ως εκ τούτου έμειναν το αρασέ (απόσπαση) και επολέ σετέ (επωμισμός και εκτίναξη). Όσον αφορά τα πανελλήνια πρωταθλήματα, δεν πραγματοποιήθηκαν.

1976

Το 1976 η άρση βαρών μπορούμε να πούμε πως ήταν το άθλημα που «έσωσε την παρτίδα» για την Ελλάδα, καθώς ήταν η μοναδική διάκριση για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Νίκος Ηλιάδης της ΧΑΝΘ πήρε την τρίτη θέση, ενώ αναδείχτηκε κορυφαίος αθλητής της χρονιάς από τον ΠΣΑΤ. Διάκριση που την είχε έως τότε ο Χρήστος Ιακώβου το 1975