Οι επιτυχίες στον ελληνικό αθλητισμό διαδέχονται η μια την άλλη, διακρίσεις και μετάλλια έρχονται σωρηδόν και δικαίως τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται στους μεγάλους πρωταγωνιστές, τους αθλητές και τις αθλήτριες. 

Τι γίνεται όμως με τους αφανείς ήρωες, τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από αυτές τις επιτυχίες, που έχουν μεγάλο μερίδιο στην πορεία των αθλητών αλλά ο ρόλος τους είναι παραγνωρισμένος κι αυτοί μένουν, τις περισσότερες φορές, στην αφάνεια; Ο λόγος βέβαια για τους προπονητές όλων αυτών των αθλητών. Κι αν οι κάμερες και τα μικρόφωνα στρέφονται στους αθλητές μήπως θα έπρεπε να μνημονεύονται κι όλοι αυτοί οι προπονητές; 

Άνθρωποι που δίνουν, πολλές φορές, όλο τους το είναι, άνθρωποι που δε γνωρίζουν ωράρια, αργίες, γιορτές (ακόμα και των παιδιών τους). Άνθρωποι ταγμένοι στο άθλημα τους at all cost. Κι όσον αφορά προπονητές μαχητικών αθλημάτων (και μιλά και η προσωπική εμπειρία) ανθρώπων που θα προτιμούσαν να αγωνίζονται οι ίδιοι παρά να κάθονται στην ασφάλεια της γωνίας τους βλέποντας τους αθλητές τους να «χτυπιούνται». 

Οι αθλητές δεν είναι προϊόντα παρθενογένεσης. Πίσω από κάθε αθλητή/αθλήτρια βρίσκεται κάποιος ταγμένος στο σκοπό, ένας άνθρωπος με κάμποσες ιδιότητες. Αυτός που πρέπει να έχει γνώση του αθλήματος, της τακτικής και τεχνικής του και που μπορεί να διδάξει το άθλημα προοδευτικά. Που οφείλει να έχει γνώση της φυσικής κατάστασης που απαιτείται και με ποια προπονητικά προγράμματα επιτυγχάνεται αυτή. 

Που πρέπει να γνωρίζει εργοφυσιολογία, βιομηχανική της κίνησης. Να είναι παιδαγωγός και ψυχολόγος συνάμα. Είτε έχει να κάνει με μικρά παιδιά είτε με ενήλικους αθλητές το παιδαγωγικό και ψυχολογικό κομμάτι είναι απαραίτητο για την μεγιστοποίηση της απόδοσης τους. Η κατανόηση της προσωπικότητας του κάθε αθλητή είναι αυτή που θα καθορίσει το πόσο μπορεί να προσαρμοστεί σε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο προπόνησης ή πως θα αποδώσει στην πίεση των αγώνων. 

Πρέπει να εκτελεί και στοιχειώδη καθήκοντα γιατρού, είναι ο πρώτος άλλωστε που θα τρέξει να δώσει τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση τραυματισμού, κυρίως βέβαια στο χώρο του προπονητηρίου /γυμναστηρίου. 

Οφείλει να παρακολουθεί τις εξελίξεις στην προπονητική και να μην μένει σε αυτά που του έκαναν όταν ήταν αθλητής ή σε αυτά που έκανε ο ίδιος ως αθλητής. Οφείλει να είναι πρότυπο. Συμπεριφοράς, πειθαρχίας, δουλειάς. 

Και σε όλα αυτά (πάλι από προσωπική εμπειρία) έρχεται φυσικά να προστεθεί και το κόστος όσον αφορά τη σωματική φθορά. Στοχάκια, ΠΑΟ (thai pads), τρεξίματα, άγχος στη γωνία, μελέτη αντιπάλου και χιλιάδες άλλες κρυφές παράμετροι που θα εξασφαλίσουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες στον αθλητή την ώρα του αγώνα και που προκαλούν φθορές. Άσε που ο προπονητής δεν «δικαιούται» να τραυματιστεί, αρρωστήσει, έχει υποχρεώσεις, ειδικά σε περιόδους προετοιμασίας ή αγώνων. 

Παρόλα αυτά κανένας δεν θα το άλλαζε αυτό και για κανέναν λόγο. Μήπως τελικά θα έπρεπε να πάρουν και οι προπονητές έστω ένα μικρό μερίδιο λάμψης κι αναγνώρισης; Τουλάχιστον τους αξίζει, μία έστω αναφορά σε παρένθεση, δίπλα στο όνομα του αθλητή, του πραγματικού πρωταγωνιστή, γιατί δυστυχώς ούτε και αυτό βλέπουμε…