Είναι αλήθεια πως στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε πολλά για τις επιτυχίες των ιστιοπλόων μας στους διεθνείς αγώνες ανοικτής θαλάσσης. Έχουμε ακούσει, όμως, και έχουμε δει αφίσες ενός σκάφους ονόματι, «Ωκύαλος».
Tο αγαπημένο ιστιοπλοϊκό σκάφος του Γιάννη Κωστόπουλου (σ.σ. ο εκλειπών ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της οικονομικής και επιχειρηματικής ζωής, βλέπε τράπεζα Πίστεως και μετέπειτα Alpha Bank), ήταν εκείνο που σημάδεψε την ζωή και την καριέρα του Σίμου Καμπουρίδη. Και ο ολυμπιονίκης Δημήτρης Δεληγιάννης ο άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της θάλασσας πριν ακόμη γνωριστούν. Ο λόγος του ιστιοπλόου Σίμου Καμπουρίδη (ΝΟ Ελλάδος) συναγωνίζεται την ταχύτητα του ανέμου και οι γνώσεις του στην ιστιοπλοΐα ανοικτής θάλασσας, τα κύματα του πελάγους. Για όλα αυτά μιλά στο Apexsports.gr με ενθουσιασμό παιδιού -και ας είναι 47 ετών- με εμπειρίες σε αγώνες που άλλοι θέλουν δύο ζωές για να τις προλάβουν.

Πως βρεθήκατε στην θάλασσα;

Είμαι στη θάλασσα από μικρός, είναι η αγάπη μου ο έρωτάς μου. Είμαι 47 ετών και από τότε θυμάμαι τον εαυτό μου έχω αναμνήσεις σε ένα μικρό όμιλο στη Λούτσα (σ.σ. Αρτέμιδα). Τότε που με έπαιρναν μαζί τους για ιστιοπλοϊκά διήμερα, πήγαινα να ταξιδέψω τα σκάφη. Και πλέον δουλεύω σε εταιρεία που πουλάει σκάφη και ασχολούμαι όλη μέρα με την ιστιοπλοΐα. Πέρασα και από την ιστιοπλοΐα τριγώνου, στα Λέιζερ. Όλη η οικογένεια ασχολείται. Είμαστε τρία αδέρφια, ο μεσαίος ο Θωμάς είναι 25 χρόνια προπονητής στο Πόρτο Ράφτη. Ο Παναγιώτης μετείχε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου στα 470.

Με τα χρόνια μπήκα σε μεγάλα σκάφη και κάποια στιγμή αποφάσισα να κατέβω στον Πειραιά να δω την… μεγάλη λίγκα, και το 1991 έτρεξα το πρώτο μου Ράλι Αιγαίου. Ο χώρος έχει ανθρώπους που βοηθάνε τις μικρές ηλικίες έτσι και μένα με έστειλε ο Γιάννης Κακίτσης -γνωστός “πανάς”- να τρέξω με ένα σκάφος που ονομαζόταν «Νατάσσα». Και βρέθηκα με το που μπήκα να έχω άποψη, με ανθρώπους που μου έδωσαν χώρο. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πιάσω το σκάφος και να το ταξιδέψω. Ξεκινήσαμε από Μικρολίναμο για Μήλο και πριν τις Φλέβες έπιασα το τιμόνι! Από το 1996 και έπειτα έτρεξα με το Νο Mercy ένα σκάφος κλάσης ILC που είχε μείνει στην Ελλάδα από ένα παγκόσμιο.

Η σχέση με τον ολυμπιονίκη του τριγώνου Δημήτρη Δεληγιάννη πως ξεκίνησε;

Η χρυσή ευκαιρία που άλλαξε την ζωή μου ήταν να γνωρίσω και να τρέξω με έναν άνθρωπο που από μικρή ηλικία θαύμαζα και που είχα σε αφίσα στο δωμάτιό μου. Όπως άλλα παιδιά είχαν ποδοσφαιριστές εγώ είχα τον Ολυμπιονίκη Δημήτρη Δεληγιάννη και τον Γιώργο Έρτσο, τον καλύτερο ιστιοπλόο στην ανοικτή θάλασσα. Ο Δεληγιάννης με εμπειρία στο χώρο από 1980, είναι παγκόσμιος πρωταθλητής του 1988, 1989 και 1990 με τον «Ωκύαλο» και ολυμπιονίκης με τον Τάσο Μπουντούρη. Ξεκίνησα μαζί τους με την ομάδα του «Ωκυάλου» και εκείνοι διέκριναν κάτι πάνω μου, σύντομα ένιωσα ίσος προς ίσο. Εγινα κάτι σαν μάνατζερ και αυτό με βοήθησε στον τομέα της ιστιοπλοΐας, αλλά και επαγγελματικά.

Με την βοήθεια του «Ωκυάλου» κατηγορίας X-yachts τρέξαμε το 2004 και το 2005 σε πολλούς αγώνες στο Κάπρι, στην Νορβηγία, την Ισπανία. Η ομάδα «Ωκύαλος» σταμάτησε το 2008, ήταν πολλά τα χρόνια από τέλη δεκαετίας ’70, είχε κάνει τον κύκλο της. Πολλοί από την ομάδα θέλησαν να συνεχίσουν την ιστιοπλοΐα και με την βοήθεια του Δεληγιάννη τρέχαμε κάποια σκάφη project με το όνομα «Booker». Τρέξαμε έτσι και στο Ράλι Αιγαίου με επιτυχία και την ίδια στιγμή γνωριστήκαμε με τον Νίκο Σινούρη και ξεκινήσαμε να τρέχουμε την Aristofani.

Τώρα κάνετε τις «βόλτες» σας με την Aristofani. Υπάρχει κάποια εξέλιξη σε αυτή τη συνεργασία με τον Νίκο Σινούρη;

Από το 2001 και μετά έχω άμεση συνεργασία με τον Νίκο Σινούρη, ο οποίος τώρα έχει δύο σκάφη, το Βullet και το «Aristofani», που πήρε το όνομά του από τον παππού Αρίστο και την κόρη του κ.Σινούρη, την Φανή. Το 2001 ενώσαμε τα δυο project τρέχαμε Booker στο εξωτερικό και Aristofani στην Ελλάδα με επιτυχίες. Το 2012, μάλιστα, κερδίσαμε την κατηγορία Korinthians των μη επαγγελματιών στο Πανευρωπαϊκό ORCi.

Από το 2016 και μετά τρέχαμε σε ρεγκάτες όπως την κλασική των Σπετσών με τον «Αετό», το οποίο είναι σκάφος με κλασικό look και μοντέρνα τεχνολογία. Με τον «Αετό» έχουμε πάει και σε αγώνα στο «Les voiles de St. Tropez» Σαν Τροπέ και ήρθαμε τρεις φορές 3^οι στη γενική. Γενικά μοιράζαμε χρόνο ανάμεσα στο Bullet και το Aristofani. Το 2014 αποφάσισαν οι Σινούρης και Δεληγιάννης να πάρουμε ένα σκάφος 52 πόδια, το Transpacific 52  για έναν αγώνα που θα κατέληγε στην Χαβάη. Το σκάφος αυτό πήρε το όνομα Βullet λόγω της μεγάλης ταχύτητας που έπιανε. Δεν το χρησιμοποιήσαμε φέτος, αλλά ως πέρυσι είμασταν 4^οι στο Ευρωπαϊκό ORC στο Πόρτο Καρράς και 7^οι στο παγκόσμιο του 2017 στην Τεργέστη, ενώ πήραμε και το Πανελλήνιο του 2017.

Φέτος τρέχουμε με το Aristofani που είναι ένα άριστο cruising racing σκάφος με επιδόσεις και με βοήθεια ενός καλού πληρώματος. Έχουμε πολύ καλό κλίμα και δεν αλλάζουμε πλήρωμα, απλά συμπληρώνουμε νέο αίμα. Είμαστε ευχαριστημένοι, στο πανελλήνιο πήραμε 2 από τις 3 κατηγορίες».

Το Ράλι Αιγαίου, η μοναδική και η σημαντικότερη διοργάνωση ανοικτής θαλάσσης στην Ελλάδα, έχει ακόμη την δύναμη να ενισχύσει το προφίλ των συμμετεχόντων ώστε να έρθουν χορηγοί;

Στην Ελλάδα δεν είμαστε επαγγελματίες στο να τρέχουμε σκάφη. Δεν υπάρχει μεγάλη προβολή στο άθλημα όπως στο εξωτερικό. Το παγκόσμιο του 1989 πήρε μια μικρή έκταση προβολής γιατί έγινε στην Ελλάδα. Ο μόνος αγώνας που προβάλλεται είναι το Ράλι Αιγαίου αν και έχει φθίνει τα τελευταία χρόνια. Μακάρι να φτάσουν ξανά οι συμμετοχές στα 50 σκάφη όπως ήταν πριν 20 χρόνια».

Γιατί μειώθηκε η συμμετοχή στο Ράλι Αιγαίου;

«Δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι και αντίληψη των πραγμάτων. Η νοοτροπία ότι είναι δύσκολος αγώνας. Ενα μεσαίο σκάφος σκέφτεται αφού θα κερδίσουν άλλοι γιατί να πάω, ας πάω να τρέξω αλλού που θα πάω καλά. Και είναι λάθος αυτό. Για να φτάσεις να συναγωνίζεσαι τους καλύτερους δεν πας να τρέξεις σε υποδεέστερους αγώνες για να τους κερδίσεις, αλλά πας εκεί που θα δυσκολευτείς αλλά θα γίνεις καλύτερος».

Μα τι κάνετε ακριβώς στην ομάδα, στο σκάφος; Ποιος ο ρόλος σας;

Είμαι αυτός που βάζει σε σειρά όλα τα κομμάτια του παζλ. Κανονίζω το πλήρωμα, το σκάφος, την  προετοιμασία, κάνω την επιλογή αγώνων, την διαχείριση των κρίσεων… Δεν είναι εύκολη δουλειά, αλλά φαίνεται να το κάνω με επιτυχία, τουλάχιστον από τα καλά λόγια που ακούω από πληρώματα, άλλους κυβερνήτες…

Είμαι γκρινιάρης, ανεβάζω τους τόνους. Μέσα στον αγώνα νιώθω σαν προπονητής μπάσκετ και έχω στο μυαλό μου τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, παίρνω αυτό το μελιτζανί χρώμα όπως εκείνος…

Όποιος δεν είναι στο πλήρωμα και δεν ξέρει πως διαχειρίζομαι καταστάσεις, δεν μπορεί να με καταλάβει. Δεν είμαι περήφανος που γίνομαι έτσι, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά μπορεί να αγκαλιάζομαι με αυτόν που πριν φώναζα. Αν κάποιος αποτελέσει μέλος του πληρώματος δεν κοιτάει τίποτα από αυτά γιατί απολαμβάνει τον αγώνα. Έχουμε φτάσει στο σκάφος να μην χρειάζεται να μιλάμε. Άλλωστε όλα κρίνονται στα δευτερόλεπτα. Δεν βλέπεις τον αντίπαλο, γιατί αυτός ο αντίπαλος είναι ο χρόνος. Όταν ξεκινήσεις να φτάσεις από το σημείο α’ στο β’ το να είσαι χαλαρός έστω και λίγο μπορεί να κοστίσει, τρέχεις με το ρολόι όχι με αντίπαλο. Οι παράμετροι είναι εκατοντάδες, πλήρωμα, σκάφος, συνθήκες, πανιά ύφαλα, βάρος πληρώματος, συμπεριφορά…

Υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται να φτιάξει ένας σκάφος δυνατό να τρέξει;

Κατά καιρούς εμφανίζονται άνθρωποι που τους αρέσει η ιστιοπλοΐα και διαμορφώνουν ομάδες που τρέχουν 2-3 αγώνες στο εξωτερικό, αλλά δεν διαρκεί πολύ. Εδώ και 10-15 χρόνια δεν βλέπω ανθρώπους που να έχουν τρέλα να φτιάξουν ομάδα, όπως παλιά ο Κωστόπουλος.  Πάνε ένα αγωνα την χρονιά.

Μακάρι κάποια στιγμή με την βοήθεια της έκθεσης των «Ποσειδωνίων» να υπάρξει εκ νέου ανάπτυξη. Ο ιστιοπλοϊκός αγώνας ανοίγει την έκθεση, ελπίζω να ανοίξει και την όρεξη σε όσους μπορούν να φτιάξουν ομάδα. Το οικονομικό είναι σημαντικό αλλά είναι και παράγοντας νοοτροπία και η αγάπη στο άθλημα.

Έχουμε ελληνικές συμμετοχές σε διεθνείς αγώνες;

Συνήθως πάμε κάπου κοντά, Ιταλία, Κροατία κλπ. Στο παρελθόν υπήρχε ενδιαφέρον από την ναυτιλία.

Πως μπορεί να μείνει ο κόσμος στην αγωνιστική ιστιοπλοΐα;

Το θέμα είναι να έχεις όρεξη. Για παράδειγμα ο Νίκος Σινούρης, ο ιδιοκτήτης του Aristofani είναι 77 ετών και τρέχει μαζί μας και ταλαιπωρείται κι αυτός. Κάποιες φορές γκρινιάζει γιατί κουράστηκε και κρυώνει, αλλά ζει μαζί μας όλες τις κακουχίες του αγώνα με τους βοριάδες και το κρύο και κάνει ότι του ζητηθεί στο σκάφος.