Αν έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι ξιφομάχοι της Ολυμπιακής ξιφασκίας φορούν λευκές προστατευτικές στολές εδώ θα βρείτε την απάντηση
Το στυλ των ρούχων είναι θέμα παράδοσης που κρατά από τους Γάλλους ευγενείς του 18ου μΧ αιώνα. Το χρώμα είχε επιλεγεί περίπου τον 16ο αιώνα στην Γαλλία. Όταν είχαν απαγορευθεί οι μονομαχίες κάποιοι τις έκαναν παράνομα. Οι μονομάχοι καλούνταν να φοράνε λευκό πουκάμισο έτσι ώστε οι κριτές να βλέπουν που τραυματίστηκε ο αντίπαλος από τον ξιφισμό. Αυτό συνεχίστηκε και πριν γίνει άθλημα όταν κάποιοι επέλεγαν να λύσουν τις διαφορές τους με μονομαχία και όχι σε δικαστήριο. Αυτό έγινε περίπου στις αρχές του 19ου αιώνα. Οι μονομαχίες ήταν ακόμα αιματηρές και σταματούσαν στο πρώτο χτύπημα ενώ χρησιμοποιούσαν ξίφος μονομαχίας. Η παράδοση συνεχίστηκε και όταν έγινε άθλημα λίγο πριν τους πρώτους νέους Ολυμπιακούς Αγώνες για λόγους πρακτικούς. Για να μπορέσουν να επικυρώνουν οι κριτές τους πόντους, οι ξιφομάχοι έβαζαν κόκκινο χρώμα κιμωλίας στην ακμή του όπλου. Έτσι όταν ακουμπούσαν τον αντίπαλο με αυτή, η χρωματιστή κιμωλία άφηνε το αποτύπωμα του κόκκινου χρώματος πάνω στη λευκή στολή Ξιφασκίας.
Ωστόσο αυτή η πρακτική όπου με το αποτύπωμα του χρώματος έβλεπαν που είχαν χτυπήσει οι μονομάχοι δεν ήταν κάτι νέο. Οι πρώτοι που την εφάρμοσαν ήταν οι Ρωμαίοι της Ανατολής, δηλαδή οι Βυζαντινοί. Ποιο συγκεκριμένα συνεχίζοντας την ανώτερη Ελληνορωμαϊκή παραδοσιακή εκπαίδευση, οι Βυζαντινοί στρατιώτες του 6ου μΧ αιώνα, εκπαιδεύονταν κάτω από την επίβλεψη του Campidoctor. Μέρος της εκπαίδευσης των στρατιωτών ήταν και οι εκπαιδευτικού τύπου μονομαχίες όπου χρησιμοποιούσαν ξύλινα όπλα (τα πραγματικά όπλα τα χρησιμοποιούσαν σε εκπαίδευση αλλά σε ποιο υψηλό επίπεδο).
Μια πηγή που χρονολογείται από την εποχή του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Μέγα, μας δίνει δύο μοναδικές λεπτομέρειες. Τα εκπαιδευτικά όπλα είχαν πράσινο χρώμα, ενώ τους έβαζαν κόκκινη βαφή στις άκρες όταν επρόκειτο οι στρατιώτες να λάβουν μέρος σε εκπαιδευτικές μονομαχίες. Ο λόγος που τους έβαζαν κόκκινη βαφή ήταν για να μπορούν να καταλάβουν αν κάποια επίθεση έπιασε, αφού άφηνε κόκκινο ίχνος χρώματος όταν χτύπαγε τον αντίπαλο. Ταυτόχρονα μπορούσαν να δουν πόσο καλός ήταν στην άμυνα ο στρατιώτης, για παράδειγμα αν δεν είχε κόκκινο χρώμα πάνω στον χιτώνα του (οι οποίοι χιτώνες ήταν τις περισσότερες λευκοί σύμφωνα με άλλες μελέτες), ή τα άλλα μέρη του εξοπλισμού του, σήμαινε ότι ο στρατιώτης δεν είχε δεχτεί χτύπημα.
Οι πληροφορίες δίνονται σε ένα θεωρητικό δοκίμιο, όπου δύο φανταστικές Βυζαντινές περσόνες του 6ου μΧ αιώνα συζητούν για τη φύση της ιδανικής κυβέρνησης, σε μια σιωπηρή αλλά αρκετά σαφή κριτική του αυτοκρατορικού καθεστώτος (και πιθανότατα συγκεκριμένα του ίδιου του Ιουστινιανού) ενώ ασχολούνται επίσης με το ζήτημα του στρατού αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι συγγραφείς (συμπεριλαμβανομένου του Κικέρων για παράδειγμα).
Εκτός από τη λεπτομέρεια των πρασίνων όπλων εκπαίδευσης και της κόκκινης βαφής, αναφέρονται επίσης όλες οι άλλες παραδοσιακές πρακτικές της Ελληνορωμαϊκής στρατιωτικής εκπαίδευσης, που κατά τα άλλα πιστοποιούνται από πολλούς άλλους συγγραφείς, υποδηλώνοντας ότι η πρακτική που αναφέρθηκε μοναδικά σε αυτό το δοκίμιο μπορεί επίσης να ήταν πραγματική και επίσης να υιοθετήθηκε από παλαιότερες πηγές.
Ποιο συγκεκριμένα αναφέρει το χωρίο:
“(4.14) Στην εκπαίδευση, οι στρατιώτες πρέπει να φορούν τα πάντα, χωρίς εξαίρεση, να φέρουν όλα τους τα όπλα, όπως στον πραγματικό πόλεμο. Αλλά αντί για δόρατα, θα πρέπει να φέρουν στα πολεμικά τους παιχνίδια μακρές, πράσινες ράβδους των οποίων οι άκρες έχουν βυθιστεί σε κόκκινο χρώμα και να χτυπήσουν ο ένας τον άλλον. Αυτό θα αποκαλύψει ποιος είναι καλός ή κακός στην προπόνηση: οι πρώτοι θα φέρουν τα σημάδια των χτυπημάτων στις ασπίδες τους, άλλοι στο σώμα ή την πλάτη τους ».
“Τρεις πολιτικές φωνές την εποχή του Ιουστινιανού”. Μετάφραση του Peter. N. Bell από το 2009 στα Αγγλικά. Η διαφορά είναι ότι τότε οι Ρωμαίοι/ Βυζαντινοί στις εκπαιδευτικές μονομαχίες τους χρησιμοποιούσαν ξύλινα σπαθιά που έβαζαν βαφή, ενώ αργότερα μεταλλικά σπαθιά με χρωματιστή κιμωλία. Μέσω αυτών των κύκλων ερευνών μπορούμε να δούμε πόσο αρχαία είναι η παράδοση της ξιφασκίας.
